การแบ่งแยกและกำหนดอายุของศิลปะเขมร ใช้วิธีการพิจารณาวิวัฒนาการของลวดลายที่ใช้ประดับตกแต่งโบราณสถานเป็นสำคัญ วิธีการดังกล่าวนี้ ฟิลิปป์ สแตร์น (Philip Stern) นำมาใช้เป็นคนแรก และ นางจิลแบรท์ เดอ โคราล เรมุสาต์ (Gilberte de Coral Remusat) ก็เป็นนักวิชาการอีกท่านหนึ่งที่ใช้วิธีการศึกษาพัฒนาของลวดลายเช่นเดียวกัน

สิ่งที่นักวิชาการทั้ง 2 ท่าน นำมาใช้เปรียบเทียบคือลวดลายที่ปรากฏบนทับหลังและเสาประดับกรอบประตู ซึ่งเป็นสิ่งที่ปรากฏมาตั้งแต่เริ่มแรกสร้างปราสาทในศิลปะเขมรจนถึงศิลปะในสมัยสุดท้าย นอกจากการศึกษาทางด้านรูปแบบแล้วยังมีการใช้หลักฐานจากศิลาจารึกที่กล่าวถึงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์มาช่วยสนับสนุนให้มีความชัดเจนมากยิ่งขึ้นด้วย

การกำหนดชื่อรูปแบบต่างๆ ในศิลปะเขมรนั้น ส่วนใหญ่แล้วกำหนดจากชื่อของศาสนสถานที่สำคัญ สามารถแบ่งออกเป็น 2 ช่วงเวลาใหญ่ๆ ด้วยกัน คือ สมัยก่อนเมืองพระนคร และ สมัยเมืองพระนคร โดยในช่วงก่อนเมืองพระนครนั้น งานศิลปกรรมมีการกระจายตัวอยู่ตามเมืองต่างๆ ตามความสำคัญในแต่ละช่วงเวลา ในระยะเริ่มต้นของศิลปะเขมรมีการรับรูปแบบและพัฒนามาจากศิลปะอินเดียตามการเข้ามาของศาสนาและการค้าเป็นสำคัญ ส่วนในสมัยเมืองพระนคร เริ่มตั้งแต่ศิลปะบาแค็งในรัชสมัยของพระเจ้ายโศวรมันที่ 1 ทรงสร้างเมืองยโศธรปุระขึ้น หรือที่รู้จักกันอีกชื่อหนึ่งว่า “เมืองพระนคร” ในราวพุทธศตวรรษที่ 15 ซึ่งหลังจากนั้นเป็นต้นมาศิลปะในสมัยต่างๆ ก็ได้เติบโตและพัฒนาขึ้น ณ เมืองแห่งนี้ จนกระทั่งถึงสมัยบายน ราวพุทธศตวรรษที่ 18 โดยนับเป็นสมัยสุดท้ายของการสร้างสรรค์งานศิลปกรรมเขมรโบราณพร้อมกับการสิ้นสุดสมัยเมืองพระนคร เนื่องจากการแผ่อิทธิพลเข้ามาของอาณาจักรอยุธยา